Gevallen engelen
Bergen, Noorwegen. Privé-detective Varg Veum ontmoet op een begrafenis een oude schoolvriend die hem mee terug neemt in de tijd, de jaren '60 en de hoogtijdagen van de rockgroep 'Harpers'. Dan gebeurt er een moord en moet Veum een mysterie ontrafelen, dat hem op soms pijnlijke wijze met zijn eigen verleden in aanraking brengt. Tijdens zijn moeizaam verlopende onderzoek ontdekt Veum nog enkele moorden, die allemaal verband lijken te houden met die ene noodlottige gebeurtenis...
Boekgegevens
Titel: Gevallen engelen (1992)
Auteur: Gunnar Staalesen
Originele titel: Falne engler (1989)
Vertaling: Annemarie Smit en Paula Stevens
Uitgeverij: Conserve
ISBN: 90-5429-006-4
Omvang: 382 p.
Gelezen: -
Wachten op de pont op een gure kade in west-Noorwegen
Na tien bladzijden lezen in Gevallen Engelen van de Noorse schrijver Gunnar Staalesen vraag je je af waarom geen kaartje van de Noorse stad Bergen in het boek is opgenomen. Staalesens (anti-)held Varg Veum woont en werkt daar, en terwijl de lezer hem volgt op zijn tochten door de stad, krijgt hij ook een beeld voorgeschoteld van de straten, pleinen en kroegen, en dan is een stadsplan geen overbodige luxe.
Varg Veum is de vaste hoofdpersoon in de boeken van Staalesen (1947), die geldt als een van de belangrijkste Noorse thrillerschrijvers. Gevallen Engelen stamt uit 1989 en lag toen als Falne Engler in de Noorse boekwinkels. Net als zijn Zweedse collega's Sjówall en Wahlöo gebruikt Staalesen zijn misdaadromans om een dwarsdoorsnede te geven van de moderne samenleving.
Bergen blijkt meer dan een donkere, grauwe haven- en vissersstad. Er is een bruisend, soms semi-illegaal uitgaansleven, met gelegenheden die 'furore zouden hebben gemaakt in Sodom en Gomorra', er zijn schrijverskroegen waar diepzinnig wordt gediscussieerd over van alles en nog wat. Het verhaal doet er niet al te veel toe, het thema is trouwens al vaker gebruikt. Een groepje voormalige schoolvrienden ontmoet elkaar op de begrafenis van een voormalige studiegenoot. Privé-detective Veum raakt aan de praat met een oude vriend, die hij al jaren niet meer heeft gezien. Deze vraagt hem zijn vrouw te zoeken, die een paar weken geleden bij hem is weggelopen. Er volgen meer sterfgevallen en de slachtoffers zijn steeds ex-leden van de ooit populaire lokale rockgroep The Harpers. Natuurlijk gebruikt Staalesen de ik-vorm en natuurlijk zitten er flink wat clichés in zijn boek: 'In zijn kantoor hing de muffe, zwarte lucht van gecremeerde sigaretten, en het laatste lijk hing tussen zijn lippen.' Hij geeft een mooie schets van het leven in Bergen: 'Wachten op de veerpont is het lot van de inwoners van west-Noorwegen. Geen enkele plek heeft diepere sporen in hun zielen gezet dan de aanlegsteiger voor de veerpont. Op een winderige kade, met een frietkraam die gesloten is, een telefooncel w aarvan de snoeren zijn losgerukt, en een briefje met de veertijden die de zomerdienst aangeven in de winter (en omgekeerd), daar wordt hun leven gevormd.'
Al met al een verrassende kennismaking. En de klacht over het kaartje van Bergen blijkt ongegrond. Tegenover de laatste bladzijde is een keurig stadsplattegrondje afgedrukt. Rolf Bos in de Volkskrant - 24/10/1992